وای از این دل...

شاعره ای اهل فن نیستم،؛؛قلم میزنم به بهانه دلتنگی ؛؛؛اهل دل جسارتم رامی بخشند.

باز آمد شب ز ره؛ من هستم و این سیل غم

                     باز آمد شب ز ره؛؛ من هستم و این داد و دم

 باز مجنون بیابان گردم از سودای دل

              عاشق و آواره و خَمّار این وامانده دل

همرهانی دارم و؛؛ بس هم دل و هم سنگ خود

                     همرهانی بس صبور و تک به تک شیدای دل

این قلم؛؛ این کاغذ و این شمع نیمه سوز و من

                          این شب و این ظلمت و این سوز و این سودای من

وای من؛؛ ای وای من؛؛ وای از دل شیدای من

                      وای من؛؛ ای وای من؛؛ از بغض بی پایان من

اشک چشمم بند بغض است و ندارد چاره ای

             ورنه امشب تا سحر باران سیل آسا منم

کاش میشد؛ پر کشید و رفت از این تیرگی

            کاش میشد؛ دل نَبَست و ماند بی دلدادگی

کاش میشد سینه را بشکافت داد دل سِتاند

             کاش میشد سنگ را جا داد در این لا مکان

گر چُنین میشد دگر شب های من پر غم نبود

         گر چُنین میشد دلم صد پاره وبی کس نبود

وای از این حسرت که مهمان شد دل وسَُکنی گزید

           وای از این دلتنگی و این سِِِّرِ جان فرسای من

روزگاری من ندا بودم ؛؛؛ منادی بهرتان

   حال خود خواهم منادی تا ز غم بِرهانَدَم

حال ای همراه من؛؛ کن چاره ای تا وارَهَم

    مانده ام رسوای عالم؛؛ چاره ای کن وا رَهَم

هم نفس